کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های مقاومت مدنی از درون زندان‌های ایران است که از بهمن‌ماه ۱۴۰۲ آغاز شد. این کارزار، که هر هفته در روزهای سه‌شنبه برگزار می‌شود، به ابتکار زندانیان سیاسی شکل گرفت و به سرعت به حرکتی گسترده در سراسر کشور تبدیل شد. در این اعتراض هفتگی، زندانیان سیاسی و عقیدتی با اعتصاب غذا مخالفت خود را با مجازات اعدام، که جمهوری اسلامی به طور وسیع و مستمر از آن برای سرکوب مخالفان و ایجاد رعب استفاده می‌کند، اعلام می‌کنند. سه‌شنبه‌ها به طور نمادین برای این کارزار انتخاب شده است چرا که معمولاً زندانیان محکوم به اعدام در این روز به سلول‌های انفرادی منتقل می‌شوند تا صبح چهارشنبه حکم‌شان اجرا شود.

با گذشت زمان، این کارزار به یکی از پیوسته‌ترین و گسترده‌ترین اعتراضات داخل زندان‌های ایران تبدیل شده است. آن‌چه ابتدا با حضور چند زندان آغاز شد، به تدریج گسترش یافت و تا تابستان ۱۴۰۴، زندانیان بیش از ۴۷ زندان در سراسر کشور در این اعتصاب‌ها شرکت کردند. بیانیه‌های هفتگی این زندانیان، علاوه بر اعلام ادامه اعتصاب، به انتشار آمار اعدام‌های تازه و هشدار درباره موج فزاینده اعدام‌ها می‌پردازد. در بسیاری از این بیانیه‌ها، زندانیان تاکید می‌کنند که مخالفت‌شان با اعدام بدون استثنا و برای همه محکومان است؛ چه سیاسی، چه عادی، چه معتاد و چه کودک‌مجرم.

کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» بازتاب‌های گسترده‌ای در داخل و خارج از ایران داشته است. خانواده‌های اعدام‌شدگان و نهادهای حقوق بشری این حرکت را نقطه امیدی برای اعتراض موثر به یکی از خشونت‌بارترین ابزارهای سرکوب در جمهوری اسلامی می‌دانند. در کنار آن، سازمان‌های بین‌المللی و شبکه‌های رسانه‌ای فارسی‌زبان نیز بارها به حمایت از این کارزار پرداخته‌اند و صدای زندانیان را به سطح جهانی رسانده‌اند.

این کارزار امروز نه تنها یک اعتراض به اعدام، بلکه یک پیام روشن از درون دیوارهای بلند زندان‌های ایران به جامعه و جهان است: اعتراض زنده است، حتی اگر صدای آن از پشت میله‌ها شنیده شود.